شایسته این نیست.

میخواهم پرواز کنم

 

وشایسته این نیست که باران ببارد

      و در پیشوازش دل ِ من نباشد

و شایسته این نیست

      که در کَرتهای محبت

      دلم را به دامن نریزم

                  دلم را نپاشم

چرا خواب باشم ؟

ببخشای بر من ، اگر بر فراز صنوبر

        تقلای روشنگر ریشه ها را ندیدم

ببخشای بر من ، اگر زخم ِ بال ِ کبوتر

                     به کتفم نرویید

*

چرا خواب باشم ؟

عبور ِ کدامین افق

        - وسعت انتظار مرا مژده آورد ؟

        و هنگامۀ عشق را از دلم من خبر داد ؟

کجا بودم ای عشق ؟

چرا چتر بر سر گرفتم ؟

چرا ریشه های عطشناک ِ احساس ِ خود را

                      به باران نگفتم ؟

چرا آسمان را ننوشیدم و تشنه ماندم ؟

*

ببخشای ای عشق

ببخشای بر من ، اگر ارغوان را نفهمیده چیدم

اگر روی لبخند ِیک بوته

           آتش گشودم

اگر سنگ را دیدم ، اما

        در آیین ِ احساس ِ آواز ِ گنجشک

              نَفَسهای سبزینه را حس نکردم

اگر ماشه را دیدم ، اما

      هراس ِ نگاه ِ نَفَسگیر ِ آهو

                     به چشمم نیامد

*

ببخشای بر من ، که هرگز ندیدم

       نگاه ِ نسیمی مرا بشکفاند

و شعر ِ شگرف ِ شهابی

              به اوجم کشاند

و هرگز نَرَفتم

       که خود را به دریا بگویم

            و از باور ِ ریشه مهربانی برویم

*

کجا بودم ای عشق ؟

چرا روشنی را ندیدم ؟

چرا روشنی بود و من لال بودم ؟

چرا تاول ِ دست ِ یک کودک ِ روستایی

                       دلم را نلرزاند ؟

چرا کوچۀ رنج ِ سرشار ِ یک شهر

             در شعر من بیطرف ماند ؟

چرا شعر من ، بیل بر دوش

        یک صبح ِ میدان

                  و یک انتظار ِ عبث را نفهمید؟

چرا در شب ِ یک حضور و حماسه

      - که مَردی به اندازۀ آسمان گسترش یافت

دل کودکی را ندیدم که از شاخه افتاد؟

و چشم ِ زنی را که در حجلۀ هِق هِقی تلخ

                 - جوشید و پیوست با خون ِ خورشید؟

*

ببخشای ای عشق

ببخشای بر من ، اگر ریشه در خویش بستم

و ماندم

و خود را شکستم

و هرگز نرفتم که در فرصتی خط شکن

                    - باور زندگی را بفهمم

و هرگز نرفتم که یک حجله برپا کنم -

                   - بر سر کوچۀ زندگانی

                   و در قاب خورشید

                         بنشانم عکس دلم را

*

تو را دیدم ای عشق

و دیگر زمین ، آسمانی است

و شایسته این نیست

              که در بُهت ِ بیهودگیها بمانم

*

تو را دیدم ای عشق

و آموختم از تو آغاز ِ خود را

نگاه تو کافی است

من آموختم ریشۀ رویش باغها را

           و باران ِ خورشیدها را



+نوشته شده در شنبه 5 شهريور 1390برچسب:,ساعت15:36توسط نادیا | |